در حقیقت میشه گفت کسی که در برابر زحمات نزدیکانش پاسخی مثل بی تفاوتی و ناشکری داشته باشه هرگز نمیتونه انسان قابل اعتمادی برای سایرین باشه چرا که رضایت این افراد از اطرافیانشون فقط مقطعی و درصورت برآورده شدن نیازهاشون هست، رفتاری که میشه با این افراد داشت اول سعه صدر و بعد یادآوری لطف های نزدیکانشون بصورت مداوم هست، در حقیقت لازم نیست زحمات و تلاش های خودمون رو مدام به رخ این افراد بکشیم بلکه اگر دوستشون هستیم لطف پدر و مادر و اگر پدر و مادر، مدام لطف خداوند رو میبایست برای این فرد بشماریم، چرا که باطن افراد به مرور متوجه خطر فقدان و از دست رفتن این لطف ها خواهد شد و ناخودآگاه فرد رو شکر گذار خواهد کرد...
۰ نظر
۰۶ دی ۹۱ ، ۲۰:۰۷