سربراه

پسرک زخم کهنه ی بابا شده بود اما پدر بی آنکه دلگیر باشد او را "پسر عزیزم" خطاب می کرد

هر روز راس ساعت یک و نیم بعد از ظهر پدر را می دیدی که ملحفه ای بر دوش خود می اندازد و به بهانه ی سرک کشیدن به گلهای باغچه انتظار فرزندش را می کشد...

یک روز سرد زمستانی وقتی پسرک نیم ساعت دیرتر از همیشه از کار باز میگشت، بابا را دید که توی کوچه و کنار در ایستاده و چشمش به جاده است، جلو رفت، سرش را پایین انداخت و گفت: بابا... تو باید از کنار من بروی......

بابا که هنوز متوجه شنیده نشده بود، چند ثانیه ای چشمهاش درشت و بُهت زده شد و بعد اشک در چشمها جاری شد و به پیشانی پسر خیره و مات نگاه میکرد...

پسر، سر بلند کرد و گفت: بابا می خواهم زن بگیرم شاید دیگه نتونم از تو مراقبت کنم، خانه ی سالمندان جاییست که از تو مراقبت میکنند و به تو میرسند... پدر پرسید: آخه دلیلش؟ برای تو مزاحمم یا اذیتت میکنم؟ پسر با گوشه ی چشم نگاه کرد و شرمگین آرام فقط لبهایش را باز کرد انگار گفت: "نه"

پدر دو بار آرام دست راستش را روی شانه های پسر زد و با سری به زیر افتاده رفت درون خانه، چند دقیقه بعد، وقتی که هنوز پسر توی حیاط ایستاده بود در حالی که چمدانش را بدست داشت و لباس های ساده ی چروک بیرونی همیشگی اش را به تن کرده بود به پسر نزدیک شد و آرام گفت: شاید امروز من فردای تو باشد، به خودت قول بده به پسرت آنقدر خوبی کنی که وقتی خواست بیرونت کند دلیلی نداشته باشد و سکوت کند...

پدر همینطور که دستگیره ی در حیاط در دستش بود برگشت و گفت: شاید برای مراسم عروسی دعوتم نکنی ولی میدونم وقتی خوشی های چند روز اول زندگی مشترک تموم میشه به یادم می افتی و دلتنگم میشی، اونوقت بیا و منو برگردون تا کنار هم باشیم، اما بدون هنوز از تو راضی ام "پسر عزیزم"..............