زخمهایم تشنه ی نمک اند
…سر به آستین دارم
دلخوشیهایم اندک و دلم آشوب
خوب می دانم
در میان آسمان چشم تو نقطه ی کورم
من به آمدنت هنوز امید دارم.
تو… آن ستاره ی سهیل هستی
…نایاب و پر آوازه…
“تو” را کم دارم و نیستی
آهای……
ستاره ی ناپیدای من
کاش شوره زار بودی تو
زخم های عمیق من اینروزها
عجیب تشنه نمک اند…
جایی همین اطراف
در تیررس نگاه توام
بی آنکه برنجانمت…
و بی آنکه بیهوده برای تو پیغامی بفرستم..
من برای سکوتم دلیل محکمی دارم
…آرامش تو…
و دلتنگی من..
هرگز از آن کوچه ی باریک گذر نخواهند کرد.
و هرگز تن آرامشت
دچار من نخواهد شد…
و تو آنی که بیاسائی و من…
…سکوت میکنم کنار تو 
دلش برای خاطرات گذشته تنگ شده بود
رفت و کنار حوض خانه ی پدری نشست
زل زد به دمپایی کهنه ی پایین پله ها
لختی گریست و سر بشست زیر آب
بابا نرفته بود از کنارش و دلتنگش بود
تا آنروز سلام پدر پاسخ نگفته بود
از پله های قدیمی خانه رفت بالا
در باز کرد و دید پدر آنجا نشته است
دستش بگرفت و پشت هم بوسید
انگار صد سال جدا مانده بودند و غریب
در فکر فرو رفت و با خود اندیشید
بهر چه قدر پدر نمیدانم و دلتنگم
با حس اشتیاق، نباید ستیزه کرد
ابراز عشق اگر نکنی سنگی
امروز بدان قدر داشته هایت را
فردا فقط دل تو می ماند و دلتنگی
