سربراه

زخمهایم تشنه ی نمک اند
…سر به آستین دارم
دلخوشیهایم اندک و دلم آشوب
خوب می دانم
در میان آسمان چشم تو نقطه ی کورم
من به آمدنت هنوز امید دارم.
تو… آن ستاره ی سهیل هستی
…نایاب و پر آوازه…
“تو” را کم دارم و نیستی
آهای……
ستاره ی ناپیدای من
کاش شوره زار بودی تو
زخم های عمیق من اینروزها
عجیب تشنه نمک اند…